Klasy zagrożenia drewna budowlanego
Drewno jest jednym z najstarszych materiałów budowlanych. Niegdyś stanowiło podstawę budownictwa mieszkaniowego. Wraz z rozwojem technologii konstrukcje drewniane wyparte zostały przez murowane. Dziś jednak drewno ponownie święci triumfy w budownictwie. Zainteresowanie nimi od kilku lat sukcesywnie rośnie. Na całym świecie powstaje ich coraz więcej. W Polsce nadal – zupełnie niesłusznie – przegrywają z ceglanymi.
Okazuje się tymczasem, że – wbrew obawom sceptyków – domy drewniane są równie trwałe co murowane. Pamiętać należy tylko, aby stosować materiał wysokiej jakości i odpowiednio przygotowany. Istotna jest również jego ochrona przed czynnikami atmosferycznymi i biologicznymi. Zmiany wilgotności środowiska, zmienna temperatura, promieniowanie oraz ciepło prowadzą do powstania ubytków w drewnie. To z kolei naraża je na ataki grzybów, owadów, bakterii i roztoczy. Niezbędne jest podejmowanie zabiegów zabezpieczających drewno przed niekorzystnymi czynnikami. Wybór najodpowiedniejszych metod zależy od stopnia jego narażenia.
fot. bigstockphoto.com
Wprowadzona w 2007 roku norma EN 335 określa klasy zagrożenia (bądź klasy użytkowania) drewna, definiujące stopień jego narażenia na niszczące działanie czynników zewnętrznych. Zgodnie z wytycznymi, w pierwszej klasie występuje niskie niebezpieczeństwo działania szkodliwych czynników, drewno to wymaga więc najmniejszej ochrony. Klasa piąta natomiast jest najbardziej zagrożona i wymaga bardzo intensywnych działań zabezpieczających.
Pięć klas zagrożenia drewna, opisanych w normie europejskiej:
I klasa – obejmuje drewno niemające bezpośredniego kontaktu z gruntem, znajdujące się pod zadaszeniem i chronione przed czynnikami atmosferycznymi. Użytkowane jest ono w elementach wewnętrznych, np. więźba dachowa, panele podłogowe. Nie jest ono narażone na zawilgocenie, w związku z tym wymaga jedynie ochrony przed owadami (chrząszcze i termity).
II klasa – odnosi się do drewna niemającego stałego kontaktu z gruntem oraz czynnikami atmosferycznymi, narażone jednak na sporadyczne zawilgocenie. Wykorzystuje się je w ramach okiennych, okładzinach czy zadaszonych mostach. Wymagane jest w tym przypadku zabezpieczenie przed owadami oraz grzybami.
III klasa – to drewno znajdujące się nad gruntem, lecz bez przykrycia. Wystawione jest więc na częste działanie wilgoci. Tworzy się z niego zewnętrzne elementy budowlane – dranice dachowe, deski płotowe, belki mostowe, hangary. Konieczna jest ochrona drewna przed owadami i grzybami.
IV klasa – oznacza drewno mające bezpośredni kontakt z gruntem i/lub słodką wodą, poddane stałemu działaniu wilgoci. Przykładowe zastosowanie to: drewniane fundamenty, słupy przewodów elektrycznych, mola, wrota śluz wodnych. Drewno takie wymaga zabezpieczenia przed grzybami oraz owadami.
V klasa – dotyczy drewna trwale poddanego działaniu słonej wody morskiej – falochrony, cumowiska, filary mola, kadłuby łodzi. Wymaga zabezpieczenia przed grzybami i szkodnikami morskimi.
